Het mystieke vuur van de ziel
Jeugdgedichten van Sergej O. Prokofieff
(Voorwoord)
Ik ben 84 jaar oud. Al lange tijd verwacht ik geen heftige geestelijke
gemoedsbewegingen meer behalve door die éne, die allerlaatste, die de grens
van elk mensenleven vormt. Daarom was het voor mij een zo onverwacht
geschenk, ja een grote gebeurtenis, toen ik voor het eerst de gedichten van mijn
zoon las – geschreven in zijn jeugd. Veertig jaar lang had hij ze niet meer
aangeraakt en hield ze zelfs voor zoek geraakt. Daar vielen ze mij, als het ware
uit het niets opdagend, in handen en maakten op mij een geweldig diepe en
aangrijpende indruk. Tot vandaag de dag begrijp ik niet, hoe mijn zoon dusdanig
veel gedichten kon schrijven, zonder ze ooit aan een hem dichtbij staand mens,
noch mij noch zijn vader, te laten zien of ze ook maar te noemen. Tegenwoordig
weet ik, dat hij de gedichten vooral in de nacht schreef. Ze wekten hem quasi uit
de slaap en kwamen zo goed als klaar op de wereld. Zoals van boven ingegeven.
Ik ken daarvan in de literatuur geen tweede voorbeeld. Hun geestelijk kracht en
mystieke diepte zetten mij in verbazing. Echt moeilijk kan men zich voorstellen,
hoe een zo jong mens zulk een veelheid van machtige mystieke belevingen
verwerken kon. Ik leefde toch in heel nauwe nabijheid van mijn zoon en heb wel
iets gevoeld, maar ging er niet vanuit, dat hij al een zo diep en intensief geestelijk
leven leidde. Ik ben het lot dankbaar, dat ik aan het eind van mijn weg deze
gedichten mocht lezen. Zij deden kond van een voor mij verbazingwekkende,
met niets te vergelijken, binnenwereld van deze nog jonge ziel. Bijzonder dichtbij
zijn voor mij die gedichten met hun religieuze en christelijke oriëntering. En
wanneer ook later de poëtische inspiratie in korte tijd verdroogde en mijn zoon
zich niet meer met poëzie bezig hield, zo was hij toch toen een groot dichter,
daarvan ben ik overtuigd. Ik ken in de dichtkunst van de wereld geen voorbeeld,
waarin in zulk kort tijdsbestek een zo krachtige poëtische openbaring uit een ziel
geboren werd. Daarom overtuigde ik mijn zoon ervan, zijn gedichten zonder
correcties en kortingen te publiceren. Voor mij vormen ze alle tezamen een
eenheid. Men moet ze niet uit elkaar halen, maar als iets in zich gesloten
beschouwen. Daarin ligt het geheim van echte poëzie.
Sophia Leonidovna Prokofieva, Moskou 2013.
Sergej schreef tussen zijn 17de en 19de levensjaar een hele reeks – mystieke – gedichten, die in Rusland verschenen zijn onder de titel Mistitsjeski ogon doesji (‘Het mystieke vuur van de ziel’). Aan het slot daarvan staan vijf gedichten uit december 2012, dus ruim een jaar voor zijn overlijden, geschreven te Berlijn en Dornach, over een roos in de sneeuw. Zie verder het boek ‘Op de bres voor de waarheid’. Het gedicht ‘over een roos in de sneeuw’ is hieronder, met dank aan de Stichting Perun, tweetalig opgenomen.
